یکی از جنبه‌های هنر مدرن، تجربی بودن آن است و شعر تجربی، شعری است که شعر را از فرم‌های معمول خارج می‌کند و به فضای تجربه‌ی فرم‌های جدید وارد می‌کند. از آنجایی که تجربه‌های فردی، دارای چارچوب‌های فردی هستند، تعیین قواعد از پیش تعیین شده برای شعر تجربه‌گرا امری ناممکن است، اما یافتن قواعد یک اثر براساس چارچوب‌های ساختاری خود اثر، امری است که چگونگی یک شعری تجربی را ممکن می‌کند. شعر دیداری به عنوان نوعی شعر تجربه‌گرا همچون هر متن دلالت‌مند دیگری به چند صورت معنادار است: نخست «به‌واسطه‌ی نشانه‌های زبانی که به صورت معمول به معنی چیزی هستند و به دلیل دلالت‌مندی متن ادبی که وقتی کلمه‌ای در جایی به‌کار می‌رود، برای حضور آن کلمه در آن جایگاه تعمد خاصی بوده است

انسان نخستین بر این باور بوده که همه‌ی مردم‌ توانایی خواندن نوشتار را ندارند، اما همگی قادر به درک مسائل از طریق تصویر هستند، به همین علت تصویر از دوران کهن تا به امروز دارای اهمیت ویژه‌ای بوده است (ر.ک. گاور،1367: 29)، به‌طوری که «ریشه‌ی شکل‌گیری خط یا زبان نوشتاری نیز در تصویرنگارها و خط تصویرنگار فنیقی یا هیروگلیف مصری» (فیشر[1]، 2004: 90) دانسته شده که درواقع شمایلی بوده و به مرور زمان به خط الفبایی تبدیل شده است. البته ماهیت دیداری نوشتار باعث می‌شود که نوشتار همچنان امکان بازگشت به ریشه‌های تصویری نخستین خود را داشته باشد و این بازگشت در دوره‌ی معاصر به‌واسطه‌ی تلفیق تصویر و خط در شعر دیداری رخ می‌دهد.