.
آبادان
 |
|
محمدرضا جعفری |
بوی کاغذ می دهد
بوی جورابِ سوخته
ماهی تابه ی خیس
و شرمی که در هوا غوطه ور است
خیابان است
با جاری ِ اکسیدان
با هوای رفتن تا شکنجه
سمبوسه ی بدون سس
و ساردین ِ خیالی
دروازه بان ِ ناشی وُ
مُشتی توپِ رنگ پریده
ما پرواز می کنیم آقا!
ما می شاشیم
ما حتا می توانیم خیال را قهوه ای کنیم
تماشا را برداریم و پهن کنیم به تور ِ وهن
ما به طور محسوسی دل داریم وُ
دوای دردمان این بار نبات نیست
آخر همین دیروز بود
که پنجره گرفت و سنگ عاشق شد وُ
خط شکست
وَ کفترها
انتظام ِ معمول ِ کابل ها را بر هم زدند
همین دیروز
ماه ِ اول ِ بعد از این همه مات و کیش بی رهبر
در اوایل ِ خاکستری ِ باد
در ستایش ِ گوساله به دست شن
وَ انهدام ِ نمناک ِ چشم
ستاره روی ِ ماه ِخورشید را بوسید
خود را انداخت در آغوش رود
و رود ِ مثل ِ همیشه احمق
رسید به جادوی شب های دریاچه
غرق شد
صبح
خورشید ِ شرماگین
از پس ِ کوه ها برنیامد
و کوه بود آن چه پشت اش
هوا وارونه بود
وَ جو تنها سوراخ اش را به گنجشک ِخیس نشان می داد
از پیاده رو مردی گذشت که نام به شانه داشت
وَ خاطرش از ویترین ها و مانکن ها آسوده بود
او همو بود
شاطر ِ نان های بیات
واضع ِ وضع ِ ناموجود
شاعری گندیده
غلطیده در حکومت ِ یاس
وَ غلظت ِ یک مشت حرف ِ پرت
که کاغذ را تا کرد
بوی سوخت بود
خالی ِ سطل ِ آشغال
ما خورده تا
وَ شب که چشم ِ مار را دور دید
خرگوش را به لانه برد
صحبت از گیسوی وراج ِ درخت وُ
شاخ ِ دردناک ِ گوزن
شنیدنی است
ناتوازی ِ گوز وُ نماز
طلوع ِ مواج ِ خُرناسه
هجوم ِ معصوم ِ خمپاره
وَ یادواره ای از سنگ وُ پوتین وُ انگشتر وُ
دقت ِ بی بدیل ِ قناصه
یَمبوُ سَهلَه
هِلِه موُ هِلِه
یَمبوُ سَهلَه
وَ آبادان ِ حاشیه
سرسپرده ی بخار خاک
در بستری از متن ِ بی تفسیر
ویرایش را گم کرده بود.