 |
| ماشا کله کو |
افسوس که کلمات را نمی توان پاک کردبه من فقط کلمه کوچکی گفته ای
حالا آن کلمه ی کوچک با من راه می رود
و مثل خوره جانم را می خورد
چنین کلماتی خاموش در دل و جان مان پخته می شودد
برای دیگران بیگانه اند و به ما فقط در سکوت نزدیک
خوابیده اند تا وقتی لبان مان آنها را پوشیده می دارد
و اگر به لغزشی بیرون بیایند پریشان می کنند
چه بود؟ هیچ. کلمه ای احمقانه،
کوتاه و تیز.
نیشی که زد آرام حس کردم
و گیج گذشتم
در چنین مواردی کم می توانم چیزی بگویم
و حالا شبی خواهد بود چون شبهای دیگر
سکوتم بی مفهوم، آغازم بی هدف
زمان از میان انگشتانم می ریزد
یعنی که بی تو تنها می مانم
گاهی دیگر باید به پایان فکر کنم
و کم کم دارم بدبین می شوم
چند هجای کوچک می تواند این طور بیمارت کند
آیا این آخرین کلمه بود؟
Kleine Auseinandersetzung
Du hast mir nur ein kleines Wort gesagt,
Und Worte kann man leider nicht radieren.
Nun geht das kleine Wort mit mir spazieren
Und nagt...
Uns reift so manches stumm in Herz und Hirn,
Den andern fremd, uns selbst nur nah im stillen.
Das schläft, solang die Lippen es verhüllen,
Entschlüpft nur unbewacht, um zu verwirrn.
Was war es doch? Ein Nichts. Ein dummes Wort...
So kurz und spitz. Leis fühlte ich das Stechen.
In solchen Fällen kann ich selten sprechen,
Drum ging ich fort.
Nun wird ein Abend wie der andre sein.
Sinnlos mein Schweigen, ziellos mein Beginnen.
Leer wird die Zeit mir durch die Finger rinnen.
Das macht: ich weiß mich ohne dich allein.
... Ich muß schon manchmal an das Ende denken
Und werde dabei langsam Pessimist.
So ein paar Silben können kränken.
- Ob dies das letzte Wort gewesen ist?